Dušica Polić – ROZE JE BOJA LJUBAVI –
Zbirka se ističe složenom unutrašnjom kompozicijom, u kojoj pesme, iako samostalne, čine celinu isprepletenu proznim i poetskim delovima. Prozni umeci funkcionišu kao ispovest, dnevnički zapis ili unutrašnji monolog, čime se lirski subjekat dodatno ogoljava i približava čitaocu, ujedno predstavljajući neke vrste preloma između „ciklusa”. Pripovedni ton omogućava da čitava zbirka deluje kao svojevrsna (auto)biografska celina, u kojoj se poezija i proza međusobno prelivaju u izraz ličnog pročišćenja.
Centralna tema je ljubav – ali ne kao romantični ideal, već kao proces bola, rasta i samootkrivanja. Ljubavni odnosi u pesmama nisu mirni, ukorenjeni, već su prostor borbe između želje i samoodbrane. One se često odvijaju na granici između prisustva i odsustva voljenog bića, privrženosti i oslobađanja. U stihu Nosi taj osmeh da se ne vidi put kojim si do njega došla osmeh postaje maska iza koje se krije patnja, dok se kroz ceo ciklus provlači ideja da je prava ljubav moguća tek nakon suočavanja sa sopstvenim ranama.
U zbirci se kao najupečatljiviji pojavljuje motiv gubitka koji je obojen samoposmatračkim tonom i često ima isceljujući karakter. U stihu Danas negde oko večernjih sati ja sam tebe tako divno sahranila, smrt ljubavi simbolično postaje čin oslobođenja. Lirski subjekat, iako u početku ranjen, iz poraza izvlači snagu: Možda su moja kolena poderana, ali srce je ostalo čisto i netaknuto. Takva emocija bola i otpornosti odražava savremeni senzibilitet žene koja ne traži iskupljenje kroz drugog, već kroz sopstvenu obnovu. Osim njega pojavljuju se i motivi grada, putovanja, odlaska i povratka, u kojima Beograd i Berlin predstavljaju simbole prostornih unutrašnjih stanja. Beograd je grad koji je izgubio dušu, dok Berlin postaje metafora podeljenosti – grad koji me je dizao u nebesa, ali i spuštao na zemlju…
