Rade Stjepanović – EJ MOJE GRANE –
Kada godine zrelosti zakucaju na vrata, damari duše već počinju da usporavaju, gase se davnašnje vatre, a ruka kao da sama poseže za olovkom da u tišini belog papira sačuva dahove prošlosti od zaborava. Tražeći iskru davnašnjeg u treperavim slikama nostalgije, izgubljenu toplinu u ognju zapaljenih sveća i neugasli plamen u oku i usnama voljene žene, razgranava se život polagano zaokružujući svoju raskošnu krošnju. Baš na taj način i u toj atmosferi Rade Stjepanović plete stihove svoje treće zbirke poezije objavljene u našoj Novoj poetici, ovoga puta po imenom Ej, moje grane, noseći već u samom naslovu jedan setni ton zazivanja nečega prošlog i tiho mirenje sa onim što dolazi.
Ova nevelika zbirka od svega 26 pesama, podeljena je na dva dela: Grane i Granje, implicirajući nagoveštaj simbolike drveta kao samog života i rasta, ali i veze između neba i zemlje, prošlosti i sadašnjosti, duhovnog i fizičkog sveta. Tako su Grane okrenute sećanjima na detinjstvo, majčinu toplinu čija je smrt prva nepovratno povila njegovu čvrstu krošnju i snagu koja se poput lavine na strmim obalama budi kada je pokrene žena sa usnama boje maline, očiju boje safira i kose boje vremena. A sa druge strane Granje već donosi zbir, gustinu lišća i pogleda na sunce i nebo, bogat život koji neminovno polako ide ka svom kraju, poput drveta koje iza pune snage još uvek u zanosu peva i seća se, ali zna da na kraju mora da se osuši i padne među trule cvetove a svoje mesto prepusti drugim, mlađim naraštajima…
